Μινυακή εποχή

Τη Μινυακή Τέχνη τη συναντάμε  σε πολλά μέρη της Ελλάδας, στην αρχιτεκτονικής των ανακτόρων, των θολωτών τάφων , όπως στην αρχαία Λακεδαίμονα, στον Βοιωτικό Ορχομενό, στο Άργος, κ.ά.  

Οι Μινύες υπήρξαν αυτοί που δημιούργησαν την ορχηστική μουσική και την όρχηση. Η μουσική όρχηση των Μινύων δεν ήταν μιμητική ήχων και κινήσεων στον φυσικό και ζωικό κόσμο, ήταν έλλογη δημιουργία στηριγμένη στην συμμετρία και αρμονία των αριθμητικών υπολογισμών, που εκείνοι αποκρυπτογράφησαν και εφήρμοσαν. Η γκάμα της όρχησης και της συνοδευτικής κατά περίπτωση μουσικής υπήρξε ευρύτατη και πολλαπλών χρήσεων, π.χ. τους  νεκρούς τους τιμούσαν με χορό

Οι Μινύες στη μακρά του διαδρομή συμβιώνουν με τους νεκρούς τους, τους ήρωές τους δαίμονές τους, μαζί συμποσιάζονται. Στις ταναγραίες λάρνακες βλέπουμε γυναίκες να χορεύουν πάνω σε νεκρικό μνημείο. Προκαλούν την τραγωδία του θανάτου με μια κίνηση ζωής, θριάμβου της ζωής μέσα στο σκοτεινό, αραχνιασμένο χώρο του τάφου.  Τραγουδούν τον γλυκό ύμνο της εξόδου της ψυχής, τη συνοδεύουν με την κινησιολογία τους στον μετέωρο κόσμο για να την παραδώσουν στους κύκνους και στις σειρήνες, που θα τις οδηγήσουν στην αιωνιότητα της μακαριότητας.

Δηλώνουν την αδιάκοπη και αμείωτη παρουσία της κοινότητας στη μνήμη του νεκρού, στην υστεροφημία του, στην μέθεξή του στην ζωή που άφησε πίσω του, αλλά την συνεχίζουν οι αγαπημένοι τους συγγενείς, φίλοι, όλοι οι κοινότητα. Η κοινωνία εκείνη πίστευε ότι ο νεκρός είναι κοντά στην κοινωνία με πίστη στην εναλλαγή του μυστηριακού κύκλου της ζωής , του θανάτου, και της μόνιμης εγκατάσταση των νεκρών στην κοινότητα, στην αγαθοποιό παρουσία τους και στην ανακλητική εμφάνισή τους, όταν οι ζώντες επιδιώκουν την επιφάνειά τους.  Γι’ αυτό και θάβουν τους νεκρούς κοντά στα σπίτια τους, στην Λακεδαίμονα τους θάβουν πάνω απ’ όλα, ψηλά στην κορφή της Ακρόπολης, στην πόλη της Σπάρτης τους θάβουν δίπλα στα σπίτια τους και τους ταΐζουν καθημερινά με καρπούς και εδέσματα.

Ο Παυσανίας , αλλά και όλη η ελληνική γραμματεία, ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης, ο Ξενοφών, ο Αρριανός ο Πλούταρχος στον τόπο του Αμφείου ήθελαν το κοινό τάφο Ζήθου και Αμφίονος.    Η κιβωτός των Διδύμων στον τύμβο του Αμφείου είχε συληθεί, αλλά στο λάκκο βρέθηκαν αγγεία της πρώιμης 3^ης χιλιετίας π.Χ. και χρυσά κοσμήματα της 3^ης χιλιετίας π.Χ. πανομοιότυπα τεχνικά και παραστατικά με κοσμήματα της πρώιμης 3^ης χιλιετίας π.Χ. από την Τροία, την Πολιόχνη της Λήμνου. Ο λόφος και ο τάφος των Διδύμων συγκροτούν ένα λαμπρό δείγμα μνημειώδους βασιλικής ταφικής αρχιτεκτονικής. Στην επιπεδωμένη επιφάνεια της κορυφής του λόφου, μέσα στον οποίο ανήγειραν το μεγάλο τάφο, ανοιχτό μπροστά με δυο αποσπώμενες πλάκες, κιβωτιόσχημο με τεράστια καλυπτήρια πλάκα, προσιτό για προσφορές και θυσίες.

  Στη συνέχεια με απόλυτη συμμετρία έκοψαν το μαλακό χαλικοπαγή ψαμμόλιθο του λόφου σε τρεις βαθμίδες, σε λόγο ½ του επόμενου κώνου, που διαμόρφωσαν μια τέλεια βαθμιδωτή πυραμίδα, την οποίαν πιθανότατα επικονίασαν και ζωγράφισαν ένα φανταστικό μνημείο 30 μ. που έλαμπε στον ελληνικό ήλιο. Η πυραμίδα του Αμφείου ολοκληρώθηκε από τους κατασκευαστές της με ένα εξαίσιο κατασκευής πλέγμα εσωτερικών σηράγγων, δαιδαλώδους σχήματος με κλίμακες, κόγχες, αεραγωγούς.

Ο Παυσανίας αναφέρει ότι το Αμφείον περιέβαλλε γιγαντιαίος  περίβολος, τεραστίου πάχους. Μάλιστα αναφέρει ότι κατά την επίσκεψή του εκεί είδε στο χώρο που περιέκλειε ο περίβολος μια τεράστια ποσότητα από υπολείμματα θυσιών, προς τιμήν του Αμφίονος και του Ζύθου, που ήταν θαμμένοι στο λόφο. 

Σύμφωνα με τον Σπυρόπουλο το μνημείο αυτό, ο τύμβος και ο τάφος των Διδύμων, συγκροτούν ένα λαμπρό δείγμα Μνημειώδους Βασιλικής Αρχιτεκτονικής στην Μινυακή Ελλάδα της 3^ης χιλιετίας π.Χ. δηλ. της απαρχής του παγκόσμιου Πολιτισμού. Γενικά η Βοιωτία έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του Προϊστορικού  δηλ. του Προϊστορικού Μινυακού πολιτισμού της Ελλάδας, της Μεσογείου και της Ευρώπης της χιλιετίας 2750 – 1750 π.Χ.