Αρκαδικόν ιδεώδες -" Et in Arkadia ego = έζησα και εγώ στην Αρκαδία"

Η Αρκαδία ανέκαθεν εθεωρείτο ο επίγειος παράδεισος του ποιμενικού, ανέμελου βίου και της απόλυτης ελευθερίας. Έτσι στην Ευρώπη επικράτησε η φράση «έζησα και εγώ στην Αρκαδία» (Et in Arkadia ego). Η φράση που βρέθηκε ως επίγραμμα στον τάφο ενός  βοσκού στην Αρκαδία και αποτελούσε τιμή.

Από την Αναγέννηση και μετά το όνομα της Αρκαδίας συνδέθηκε σταθερά με την ευτυχισμένη και ελεύθερη ζωή της υπαίθρου και έτσι διαδόθηκε το 

 « Αρκαδικό ιδεώδες» ή «Αρκαδισμός» που σημαίνει ευρίσκομαι έξω από τον ταραγμένο κόσμο της βίας, εκμετάλλευσης, εχθροπραξίας, εγωκεντρισμού και παραμένουν σταθερά σε έναν κόσμο αιώνιας αθωότητας, γαλήνης που στηρίζεται στην αμοιβαία αγάπη, την αγαθή συνεργασία και την ευγενική άμιλλα. 

Εμπνευσμένοι άνθρωποι, διανοητές και αδούλωτα πνεύματα, επιστήμονες καλλιτέχνες γνώριζαν ότι για να βγουν από το τέλμα της βαρβαρότητας και για να απαλλαγούν από την τρομερά Ιερά Εξέταση , η μόνη οδός ήταν η Ελληνική γραμματεία, η ελεύθερη Ελληνική σκέψη, ο υπέρλαμπρος πολιτισμός του παρελθόντος. Έτσι στράφηκαν προς τη θεογέννα και ανθρωπογέννα Αρκαδία με τους πανάρχαιους μύθους της, τον μυστικισμό και τα μυστήριά της.  

Σημαντική ήταν η προσφορά   των Μεδίκων της Φλωρεντίας. Η καταγωγή των Μεδίκων ήταν Ελληνική και χάνεται στα βάθη του χρόνου και στις σκοτεινές δεκαετίες των σταυροφοριών. Μέδικος = Medico = ιατρός. Πράγματι ο πρώτος των Μεδίκων ήταν ιατρός – Medico, που είχε καταφύγει στην Τοσκάνη, του οποίου οι απόγονοι έγιναν κύριοι της περιοχής και ίδρυσαν τον περίφημο για πολλούς λόγους οίκο των Μεδίκων.

Οικόσημο των Μεδίκων

Ο Μέδικος Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής (1449-1492) υπήρξε μέγας προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών, δημιούργησε μια τεράστια βιβλιοθήκη και ανασύστησε την «Νεοπλατωνική Ακαδημία». Συγκέντρωσε τους καλύτερους Έλληνες καθηγητές της φιλολογίας και φιλοσοφίας, καθώς και τους καλύτερους καλλιτέχνες της εποχής του, οι οποίοι δημιούργησαν τα υπέροχα έργα τους, που τα θαυμάζουμε σήμερα στα μουσεία του κόσμου.  Οι αθάνατες αυτές δημιουργίες στηρίχτηκαν επάνω στην αρχαία Ελληνική Αρχιτεκτονική, την Γλυπτική και τη Ζωγραφική της κλασσικής εποχής, τα δε έργα τους τα ονόμασαν φυσικά νεοκλασικά.

Η σημαντικότερη προσφορά του Λαυρεντίου ήταν η αναβίωση των Αρχαίων Ελληνικών μυστηρίων, που προσομοίαζαν με τα Ελευσίνια Μυστήρια και που ήταν για λίγους, τους άξιους τους ικανούς και τους ταγούς.

Στην ακμή της η δυναστεία των Μεδίκων γοητευμένη κι αυτή από τον αποκρυφισμό, τα μυστήρια και τις μυήσεις, στράφηκαν με ζήλο στον θεογονικό Αρκαδικό μύθο.

Τη σκυτάλη την πήραν οι μεγάλοι ζωγράφοι και γλύπτες της εποχής, που προσέγγισαν τον μυστικισμό της Αρκαδίας με τα θαυμάσια αλληγορικά και συμβολικά έργα τους, που μιλούσαν δικαιολογημένα στις ψυχές και τις καρδιές των μυημένων.  

Επηρεασμένοι από την Αρκαδία πολλοί άνθρωποι των γραμμάτων για να την τιμήσουν ίδρυσαν το 1690 στη Ρώμη – 14 λόγιοι και ποιητές- Ακαδημία με το όνομα «Αρκαδία». Η έδρα της ήταν στο λόφο Τζανικίλο και την αποκαλούσαν  « Παράσιον άλσος» από την Παρασία, αρχαία πόλη της Δ. Αρκαδίας. Από το 1941 έδρα της Ακαδημίας της Αρκαδίας είναι η βιβλιοθήκη Αντζελέτα της Ρώμης.   

Στην  Ιταλική Αρκαδική Ακαδημία της Ρώμης  ξεκίνησε  ένα αξιόλογο πνευματικό και καλλιτεχνικό κίνημα υπό την κηδεμονία της Βασίλισσας Χριστίνας της Σουηδίας. Η Χριστίνα, έχοντας ασπαστεί τον καθολικισμό και παραιτηθεί του θρόνου, εγκαταστάθηκε στη Ρώμη το 1655 όπου υποστήριξε ένθερμα τις τέχνες. Το ρεύμα αυτό πήρε την τελική μορφή και ονομασία του το 1690, ένα χρόνο μετά το θάνατό της. Η Ακαδημία είχε σαν συμβολική κεφαλή της την βασίλισσα και σαν έμβλημα τον αυλό του Πανός. Όλα της μάλιστα τα μέλη έφεραν ποιμενικά ονόματα. 

Βασίλισσα Χριστίνα

Η Ακαδημία μέσα από τα προγράμματα και τις εκδηλώσεις της θα σημειώσει έντονη δραστηριότητα και θα ενθαρρύνει τη δημιουργία νέων σημαντικών ποιητικών, δραματικών και μουσικών έργων ποιμενικής έμπνευσης. Στους κόλπους της θα φιλοξενήσει επιφανείς εκπροσώπους της ευρωπαϊκής διανόησης από τους χώρους των γραμμάτων, της ζωγραφικής και της μουσικής μπαρόκ. Μεταξύ των επιφανών μελών της ήταν οι συνθέτες Μπερνάρντο Πασκίνι  (1637 - 1710), ο Αλεσσάντρο Σκαρλάτι (1660 - 1725) και Aρχάγγελο Κορέλι (1653 - 1713), ενώ μαζί της συνεργάστηκε και ο Γκέοργκ Φρήντιχ Χάιντελ  (1685-1759). 

Στα 30 πρώτα χρόνια λειτουργίας της η Ακαδημία συγκέντρωνε 1300 μέλη, ενώ διατηρούσε 114 "αποικίες" εκτός Ρώμης. Η Αρκαδική Ακαδημία διήρκεσε δύο περίπου αιώνες.

Επίσης με το όνομα Ακαδημία ιδρύθηκε το 1756 μια πορτογαλική φιλολογική ακαδημία στη Λισαβόνα η « Αρκαδία Λουσιτίνα».

Στο   Ρίο Ιανέιρο γύρω στο 1860 ιδρύθηκε μια άλλη Ακαδημία με το όνομα     « Ακαδημία ουτραμαρίνα».

Αλλά και η Ισπανία οφείλει το όνομά της στην Αρκαδία. Οι Αρκάδες ίσως ήταν οι πρώτοι της κάτοικοι την οποί ονόμασαν Πανία , όπως ονομαζόταν και η Αρκαδία. Όταν κάποιος Αρκάς πήγαινε στην Πανία έλεγε «υπάγω ες Πανία», το ες ενώθηκε με το Πανία  και έγινε Εσπάνια, όπως προφέρετε η Ισπανία  από τους Ισπανούς.   
Σαράντα πόλεις στον κόσμο φέρνουν το όνομα Αρκαδία μεταξύ τους, η Αρκαδία Καλιφορνίας,  η Αρκαδία Φλόριντας κ.α.

Εt in arcadia ego

Η Ανάσταση του Κυρίου

Η πρώτη αναπαράσταση της φράσης αυτής βρίσκεται στον πίνακα « Η Ανάσταση του Κυρίου» του Guercino (Γκουερτσίνο) του 1618 μ.Χ., οποίος γνώριζε πολλά για την παράδοση του αποκρυφισμού, όπως και ο Μιχαήλ άγγελος αλλά και αυτός είχαν περάσει από την Ακαδημία της Φλωρεντίας.

Ο πίνακας αυτός αναπαριστά δυο ποιμένες να κοιτάζουν προς ένα τάφον επάνω στον οποίο είναι τοποθετημένο ένα κρανίο. Επάνω στον τάφο είναι χαραγμένες οι εξής λέξεις: ET- IN- ARCADIA – EGO. Ένα μικρό ποντίκι μόλις διακρίνεται δίπλα στο κρανίο.

Στην Ελληνική Μυθολογία ο Απόλλων μερικές φορές παίρνει τη μορφή ποντικού, ΜΥΣ –ΜΥΩ, ΜΥΣΤΡΙΑ-ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ! Ο Απόλλωνας ήταν και προστάτης των ποιμένων.  

Οι βοσκοί της Αρκαδίας - Πουσσέν

Ο Γάλλος ζωγράφος Νικολά Πουσσέν δημιουργεί με τη σειρά του δύο πίνακες που τους ονομάζει «Οι βοσκοί της Αρκαδίας». Ο πρώτος χρονολογείται το 1627 και ο δεύτερος γύρω στα 1637 (την εποχή δηλαδή που ο ζωγράφος βρίσκονταν στη Ρώμη).

Ο πίνακες παρουσιάζουν 3 βοσκούς με αρχαϊκές ενδυμασίες που βρίσκονται από τη μια και από την άλλη πλευρά ενός τάφου. Φαίνεται να τους απασχολεί η φράση «Et in Arcadia ego» που είναι χαραγμένη στον τάφο. Δίπλα τους στέκεται μια γυναικεία μορφή.

Οι βοσκοί της Αρκαδίας - Πουσσέν

Η φράση αυτή αποδίδεται στον Βιργίλιο. Όμως ακόμα και οι βιογράφοι του δεν έχουν την ίδια άποψη για το τι ακριβώς εννοούσε. Αν λάβουμε ως δεδομένο ότι η Αρκαδία αντιπροσώπευε μια ουτοπία για τους πολλούς και έναν ιδεατό παράδεισο επί της γης για τους λίγους, τότε η φράση μπορεί να δηλώνει την νοσταλγική επιθυμία ενός ανθρώπου να βρεθεί εκεί.  Στη φράση αυτή δεν υπάρχει ρήμα για να μην υπάρχει χρονικός περιορισμός  και προσδιορισμός, έτσι είναι διαχρονική και πάντα επίκαιρη.

Οι καλλιτέχνες που χρησιμοποίησαν αυτή την επιγραφή  που ήταν και το κυρίως θέμα των έργων των, γνώριζαν και ήξεραν ότι δεν ήταν μια απλή ρομαντική ιστορία και ιδέα, που την έντυσαν με την αλληγορική ζωγραφική τους.

Αυτοί οι καλλιτέχνες αλλά και οι εντολείς τους ήταν σημαντικοί κρίκοι σε μια πνευματική, μυστηριακή και μεταφυσική αλυσίδα, που εκφράστηκε και έγινε γνωστή σαν Αρκαδικό  «φαινόμενο». 

Η Αρκαδία- το αρκαδικό ιδεώδες εξυμνήθηκε από πληθώρα ποιητών και πεζών έργων βουκολικής έμπνευσης. Πατέρας της βουκολικής ποίησης θεωρείται ο Έλληνας ποιητής Θεόκριτος (310-250 π.Χ.) από τις Συρακούσες. Ο Θεόκριτος είχε καταγωγή από τη νήσο Κω και έζησε στην Αίγυπτο στην εποχή του Πτολεμαίου ΙΙ. Ήταν μάλιστα ο τελευταίος ποιητής που έγραψε στη δωρική διάλεκτο. Στα ποιήματά του με τίτλο "Ειδύλλια" (Idylls), που έγραψε ενώ ήταν στην αυλή του Πτολεμαίου στην Αλεξάνδρεια, χρησιμοποίησε ανταλλαγή στίχων μεταξύ μυθιστορηματικών ποιμένων. Αν και άνθρωπος της πόλης ο ίδιος, στο έργο του αναπολεί τη φύση και αναφέρεται με νοσταλγία στους βοσκούς της παιδικής του ηλικίας και στην όμορφη εξοχή της πατρίδας του. Οι ιδεατοί ποιμένες που χρησιμοποιεί αφηγούνται τις ερωτικές τους περιπέτειες και εξυμνούν την αγαπημένη τους ποίηση και τους τραγουδιστές που θαυμάζουν.

 

Τρεις αιώνες αργότερα ο Βιργίλιος (70-19 π.Χ.), ο μεγαλύτερος Ρωμαίος ποιητής, εμπνεύστηκε από τα "Ειδύλλια" για να γράψει στα Λατινικά δέκα ποιητικά αριστουργήματα της βουκολικής ποίησης, γνωστά σαν  "Eclogues" ή "Βουκολικά" - "Bucolics".   Αντίθετα από τον Θεόκριτο, ο οποίος  είχε τοποθετήσει τους ποιμένες του στη Σικελία, ο Βιργίλιος τους επανέφερε στην Αρκαδία, μια Αρκαδία όμως που έμοιαζε εντυπωσιακά με την Βόρεια Ιταλία, όπου ο ίδιος γεννήθηκε.  Η πρώτη εμφάνιση του "Τάφου στην Αρκαδία" εμφανίζεται στο έργο αυτό (V, 42ff):

Οι Δάντης, Πετράρχης και Βοκκάκιος θα γράψουν βουκολικά ειδύλλια προσαρμόζοντάς τα στο αναγεννησιακό πνεύμα της Ιταλίας.

Την Αρκαδία  και το αρκαδικό ιδεώδες έρχεται να τιμήσει  ο Γκαίτε στο έργο του Φάουστ. Αναφορά στην Αρκαδία και το αρκαδικό ιδεώδες κάνουν ο Σίλερ και ο Νίτσε. Στην νεότερη ευρωπαϊκή λογοτεχνία και δραματουργία δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν εμπνευστεί από αυτήν. 

 

Στο Staffordsihire, στο  Shugbotough Hall
υπάρχει μια επιτύμβια ανάγλυφη μαρμάρινη στήλη με τη φράση
ET IN ARCADIA EGO

Βουκολικά ποιήματα  απομίμησης των ποιημάτων του Θεόφραστου

ArcadiaSir Philip Sidney, 1580             «ΑΡΚΑΔΙΑ» – 1502  Τζάκομο Σανναζάρο                                                                     

                                                                                                                     

 

                                                            

                                               

                                                                                                                         

Αρκάδες- Αρκαδία (συνάντηση 15-6-2018)

Αρχαία Λυκόσουρα

Ενδείξεις από αναφορές σε αρχαία ελληνικά κείμενα μας λένε ότι κάποτε η Σελήνη δεν υπήρχε στον ουρανό. Και μάλιστα για να δηλώσουν την πανάρχαια εποχή που ιδρύθηκε η Λυκόσουρα, στην ορεινή Αρκαδία της Ελλάδας, η πρώτη πόλη που είδε το φως του ήλιου στη Γη, λένε ότι «ιδρύθηκε τότε που δεν υπήρχε Σελήνη στον Ουρανό». 

Γενικά τους αρχαίους Αρκάδες τους αποκαλούσαν «προσέληνους», επειδή υπήρξαν στην περιοχή αυτή πριν εμφανιστεί η Σελήνη στον ουρανό.

-«Προσέληνοι οι Αρκάδες και προσεληνίς το θηλυκόν», γράφει ο Στέφανος Βυζάντιος.

Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος  αναφέρεται σε μία εποχή στην οποία «δεν υπήρχαν όλες οι ουράνιες τροχιές», πριν από τη γενιά του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, δηλαδή πριν τον κατακλυσμό. Τότε που δεν υπήρχε Σελήνη, οι μόνοι άνθρωποι που υπήρχαν ήταν οι Πελασγοί οι οποίοι ζούσαν στα βουνά της Αρκαδίας.
Ο Δημόκριτος και ο Αναξαγόρας δίδασκαν ότι υπήρξε εποχή όπου η Γη δεν είχε τη Σελήνη

Την αντίληψη αυτή συμμερίζονται και επιφανείς ιστορικοί της αρχαιότητας, από τον Ηρόδοτο έως τον Ξενοφώντα και τον Θουκυδίδη, αλλά και ο Αριστοτέλης, ο οποίος υποστηρίζει πως η εγκατάσταση των Αρκάδων έγινε πριν από την εμφάνιση της Σελήνης. Ίσως γι’ αυτό ο Παυσανίας βρήκε τους Αρκάδες να αυτοχαρακτηρίζονται προσέληνοι.

Οι Aρκάδες θεωρούνται οι αρχαιότεροι κάτοικοι της Πελοποννήσου (Ηροδ. Η73), με πρώτο βασιλιά της χώρας και γενάρχη τον Πελασγό, εξ' ου και Πελασγοί. Ήταν οι πρώτοι άνθρωποι μετά τον Κατακλυσμό.

Κατά μία παράδοση είναι ο Πελασγός ήταν υιός του Δία και της Νιόβης. Κατά μία άλλη παράδοση ήταν βασιλιάς του Άργους και κατά μια τρίτη υιός του Ποσειδώνα, αδελφός του Αχαιού και του Φθίου.

Ο Πελασγός κατά τον Αρκαδικό μύθο που αναφέρει ο Απολλώνιος ο Ρόδιος «ανεδύθη από την γη». Για το λόγο αυτό οι αρχαίοι Αρκάδες καμάρωναν ότι δεν ήταν μετανάστες,  αλλά αυτόχθονες, απόγονοι του Πελασγού. 

Από τον Πελασγό και τη Διηάνειρα γεννήθηκε ο Λυκάων, ο οποίος νυμφεύτηκε τη Νηίδα Νύμφη Κυλλήνη και απέκτησαν πενήντα γιους και μια κόρη, την όμορφη Καλλιστώ, την οποία ερωτεύτηκε ο Δίας. Η Ζηλότυπη όμως Ήρα μεταμόρφωσε την ετοιμόγεννη Καλλιστώ  σε άρκτο, αρκούδα, και όταν γεννήθηκε το παιδί της ονομάστηκε Αρκάς, παιδί της άρκτου. Τότε η χώρα που γεννήθηκε ο Αρκάς άλλαξε το όνομά της κα ονομάστηκε Αρκαδία.

 Η μυθολογία εξάλλου, θέλει τους περισσότερους θεούς της αρχαιότητας να έχουν γεννηθεί στα Αρκαδικά βουνά. Η Αρκαδία λεγόταν αρχικά Απία και κατόπιν Πελασγία, ονόματα που δόθηκαν σ' ολόκληρη την Πελοπόννησο. Αλλά και Πανία, από τον θεό Πάνα και αργότερα ονομάστηκε Αρκαδία, από τον γιο της Καλλιστούς, κόρη του Λυκάονα, τον Αρκάδα.

Λύκαιον όρος

Σύμφωνα με την αρκαδική μυθολογία γεννήθηκαν στην Αρκαδία πολλοί θεοί: Ο Δίας στο Λύκαιον όρος, στην κορυφή Κρητέα, ο Ποσειδώνας, η Ήρα, ο Ερμής,  ο Ασκληπιός και ο τραγοπόδαρος Παν, ο κατ’ εξοχήν Αρκαδικός θεός.

 Οι αρχαίοι Αρκάδες αποκαλούσαν το Λύκαιον όρος  και Όλυμπο ή ιερό βουνό. Το όνομα Λύκαιο πιστεύεται ότι βγαίνει από την ρίζα Λυκ που σημαίνει φως.

Νέδας ποταμός 

Στην ψηλότερη κορυφή του Λυκαίου, την Κρητέα, κατέφυγε η Ρέα, για να μην τον σκοτώσει ο άντρας της ο Κρόνος ο οποίος καταβρόχθιζε τα παιδιά του. Εκεί και γέννησε τον Δία. Αμέσως μετά η Ρέα θέλησε να τον λούσει αλλά η Αρκαδία ήταν άνυδρη και δεν έβρισκε νερό, τότε κτύπησε στο χώμα και βγήκε νερό, το ποτάμι που δημιουργήθηκε ήταν η Νέδα, έτσι τον παρέδωσε στις νύμφες Αγνώ, Θεισόα και τη Νέδα οι οποίες τον έλουσαν εκεί. Η Νέδα αργότερα τον θήλασε και τον ανέθρεψε. Οι αρχαίοι Αρκάδες έλεγαν ότι οι Κρήτες λανθασμένα λένε ότι γεννήθηκε στην Κρήτη παραφράζοντας το όνομα της κορυφής.

 Παλαιότερα η Αρκαδία λεγόταν Πανία. Σύμφωνα με τις επικρατέστερες παραδόσεις γεννήθηκε στο όρος Λύκαιον της Αρκαδίας ως ποιμενικός θεός έχοντας ως πολυάριθμη συνοδεία, τους Σιληνούς, τις Μαινάδες, και Ναϊάδες, οι οποίοι χόρευαν υπό τον ήχο της ποιμενικής του αυλού. Κατά την επικρατέστερη εκδοχή του μύθου, ήταν γιος του αγγελιοφόρου των θεών, του Ερμή και της Νύμφης Δρυόπης.

Ο Παυσανίας αναφέρει επίσης ότι στο Λύκαιο όρος λάμβαναν χώρα τα «Διάπανα», αγώνες προς τιμήν του Πάνα, ταυτόχρονα με τα Λύκαια (που τελούνταν προς τιμή του Δία.

Ο Πάνας λέγεται πως έλαβε μέρος στην μάχη του Μαραθώνα, και μάλιστα έτρεψε σε φυγή τους Πέρσες, αφού τους κατέβαλε ο πανικός από την εμφάνιση του τραγοπόδαρου Θεού.

Σύμφωνα με πολλούς αρχαίους συγγραφείς. Ηρόδοτο, Θουκιδίδη, Στράβωνα, Στέφανο Βυζάντιο, Διονύσιος Αλικαρνασεύς,  Πολύβιο κ.ά. πολλά χρόνια πριν τον Τρωικό πόλεμο οι Πελασγοί Αρκάδες αποίκισαν πολλές περιοχές της τότε  Ελλάδος αλλά και εκτός. Πέρασαν στη Μικρά Ασία,  στην Ιταλία, βόρειο Αφρική, Ιβηρική, την Γαλλία,  μέχρι τη Βαλτική θάλασσα.

Ο πρώτος που αποφάσισε να μεταναστεύσει σε άλλους τόπους (κατά τους αρχαίους Έλληνες) και να κτίσει αποικία, ήταν ο Οίνωτρος, γιος του Λυκάονα. Στην Αρκαδία είχαν γίνει τόσο πολλοί, που δεν μπορούσε η γη να τους θρέψει. Με τις ευλογίες και τη βοήθεια του βασιλιά αδελφού του, Νύκτιμου, ο Οίνωτρος έφτιαξε πλοία, πήρε μαζί του πολλούς Αρκάδες και ανάμεσά τους τον αδελφό του τον Πευκέτιο, κι έβαλε πλώρη για δυτικά.

Το πλοίο άραξε στην Απουλία της νοτιοανατολικής Ιταλίας, πρώτοι αυτοί, 17 γενιές πριν από τον Τρωικό πόλεμο, μετά τη λήξη του οποίου ο Αινείας έφυγε από την Τροία και έγινε οικιστής του Λάτιου.

Στην Απουλία εγκαταστάθηκε ο Πευκέτιος και έτσι ένα μεγάλο τμήμα της περιοχής ονομάστηκε Πευκετία. Κοντά του έσπευσαν τα αδέλφια του από την Αρκαδία: ο Ίαπυς που έγινε επώνυμος της Ιαπυγίας (περιοχή της Καλαβρίας στη Νότια Ιταλία, απέναντι από τη Σικελία), και ο Δαύνος, οικιστής της Δαυνίας (της περιοχής γύρω από το σημερινό Μπάρι).

Ο Οίνωτρος συνέχισε, διέσχισε τον πορθμό της Σικελίας κι έφτασε ως την Αυσονία («τότε» περιοχή ανάμεσα  στην Καμπανία και το Λάτιο). Η περιοχή ονομάστηκε Οινωτρία και από αυτήν, Οινωτρία ονομάστηκε ολόκληρη η χερσόνησος. Πολύ αργότερα, ο βασιλιάς Ιταλός, Πελασγός κι αυτός κατά μια εκδοχή, Σικελός κατά άλλη, ονόμασε τη χώρα Ιταλία.

Από τους Αρκάδες αυτούς αποίκους, οι Αβοριγίνες απλώθηκαν σε όλη την Ιταλία. Αβοριγίνες ονομάζονταν οι υπεράκριοι, αυτοί που κατά το Αρκαδικό σύστημα κατοικούσαν στα άκρα. Ο Μάρκο Κάτωνας καθώς και άλλοι ρωμαίοι που έγραψαν γενεαλογίες, ανέφεραν ότι οι Αβοριγίνες ήταν Αρκάδες. 
 Υπήρχαν όμως και άλλοι που έλεγαν ότι οι Αβοριγίνες ήταν Σαβίνοι (αρχαίος λαός που ζούσε στην Κεντρική Ιταλία και αντιστάθηκε σκληρά στους Ρωμαίους, οι οποίοι μόλις το 290 π.Χ. μπόρεσαν τελικά να τους υποτάξουν). Όμως ο επιφανής ιστορικός Μάρκος Τερέντιος Ρεατίνος Βάρρων (116 – 27 π.Χ.), ισχυριζόταν ότι οι Ρεατίνοι Σαβίνοι ονομάζονταν και ήταν Αρκάδες.

Επίσης ο Στράβων στα « Γεωγραφικά» αλλά και Ρωμαίοι ιστορικοί  αναφέρουν ξεκάθαρα ότι οι Τυρρηνοί Ετρούσκοι κατάγονταν από τους Πελασγούς που ήλθαν στην Ιταλία μαζί με τον Τυρρηνό του Άττυος και της Καλλιθέας ή του ήρωα Ηρακλή και της Ομφάλης.

Εξήντα χρόνια πριν από τα Τρωικά, όταν στην Αρκαδία βασίλευε ο Αγαμήδης (γιος του Στύμφαλου κατά την ελληνική μυθολογία), ο Εύανδρος, γιος του Ερμή και της Θέμιδας κατά τη μυθολογία, που ζούσε στην περιοχή του Παλλαντίου στα όρια της σημερινής Τρίπολης, αρμάτωσε δύο καράβια και πήγε μετανάστης στην Ιταλία. Βρέθηκε κι αυτός στην περιοχή των λόφων όπου αργότερα κτίστηκε η Ρώμη.

Στους εκεί Αβοριγίνες Αρκάδες βασίλευε ο Φαύνος, συνώνυμος του Ρωμαϊκού θεού των δασών και των κοπαδιών, που ταυτίζεται με τον Αρκαδικό Πάνα. Ο βασιλιάς Φαύνος επέτρεψε στους νεοφερμένους συμπατριώτες του να κατοικήσουν σε έναν από τους λόφους. Ο Εύανδρος τον οχύρωσε και τον ονόμασε Παλλαντίνο είτε σε ανάμνηση της μητρόπολης που ξεκίνησαν, είτε από το όνομα του γιου του, Πάλλαντα. Είναι ο Παλλαντίνος λόφος, ο κεντρικός από τους 7 λόφους της Ρώμης. Τιμώντας την Αρκαδική καταγωγή της ονομασίας του λόφου, ο αυτοκράτορας των Ρωμαίων Αντωνίνος Πίος (138-161), επισκέφθηκε το Παλλάντιο της Αρκαδίας και τον εκεί οικισμό τον μετέτρεψε σε πόλη.

Ο ιστορικός και γεωγράφος Στράβωνας (65 π.Χ. - 23 μ.Χ.) αναφέρει ότι η Ρώμη «Ελληνικόν είναι κτίσμα». Ο Πλούταρχος κάνει λόγο για την ύπαρξη εορτών στη Ρώμη προς τιμήν της Καρμέντα, γυναίκας του εποικιστή της Ρώμης Ευάνδρου από την Αρκαδία, όπως και για τον Λύκιο Απόλλωνα της Αρκαδίας. Ήταν λοιπόν φυσικό οι Ρωμαίοι να θεωρούν το αρκαδικό Παλλάντιον μητρόπολή τους. Το 1940 η Ιταλική Αρχαιολογική Σχολή ξεκίνησε έρευνες για τον εντοπισμό της αρκαδικής αυτής πόλης.

Δεν είναι λίγοι οι Ιταλοί που επισκέπτονται κάθε χρόνο τον νομό αναζητώντας τα ερείπια του αρχαίου Παλλάντιου. Δεν είχαμε, ωστόσο, πολλά να τους δείξουμε. Οι παλαιές ανασκαφές είχαν αποκαλύψει ένα μικρό τμήμα της αρχαίας ακρόπολης και τίποτα άλλο.

Επίσης οι ρωμαίοι γιόρταζαν τα Λουπερκάλια τα οποία ίσως ήταν η αντίστοιχη γιορτή των Αρκάδων τα Λύκια.