Τέχνη και Ψυχανάλυση: Η αρχαιολογία θεραπεύει το πένθος

2018-02-16 10:25:00 

Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, όπως τον διδαχτήκαμε, είναι ένας πολιτισμός ζωής και χαράς. Οι αρχαιολογικοί μας χώροι, σε θαυμαστή αρμονία με τη φύση, όπως επιδιωκόταν κατά την αρχαιότητα, δίνουν την αίσθηση ενός παρελθόντος γεμάτου εξωστρέφεια. Τα μουσεία μας είναι γεμάτα έργα ανθρώπινων χεριών που υπηρετούσαν αυτό τον πολιτισμό.

Σήμερα θα λέγαμε πως το πένθος είχε θέση και στις κοινωνίες των προγόνων μας, όπως και στις δικές μας. Αλλά τι θέση έχει στην αρχαιολογία μας; Ένα μέρος αυτού του τεράστιου θέματος προσπαθήσαμε να ανιχνεύσουμε με τον Δρ Κώστα Πασχαλίδη, αρχαιολόγο που υπηρετεί στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ως επιμελητής της προϊστορικής συλλογής.

Αφορμή της συζήτησης μαζί του ήταν η συμμετοχή του στον κύκλο διαλέξεων του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης με τίτλο Αρχαιολογία και Ψυχανάλυση. Ο Κώστας Πασχαλίδης μετείχε στη συζήτηση με θέμα «Αρχαιολογία και Πένθος» μαζί με την Ντόρα Περτέση, Δρ. Ψυχανάλυσης. Συντονιστής ήταν ο κοινωνικός ανθρωπολόγος, Άρης Αναγνωστόπουλος.

Συνέντευξη στην Αγγελική Κώττη

Ανασκαφέας επί χρόνια, ο Κώστας Πασχαλίδης θεωρεί πως «η αρχαιολογία είναι η διαχείριση των καταλοίπων που μιλούν για τον άνθρωπο και που τα έχει φτιάξει ο άνθρωπος», όπως λέει στα Νέα της Τέχνης. «Το μεγαλύτερο μέρος των ανασκαφικών ευρημάτων είναι τα ίδια ανθρώπινα κατάλοιπα, με ή χωρίς αντικείμενα που τους προσφέρθηκαν. Υπάρχουν άπειρες ταφές χωρίς διατηρημένα ταφικά δώρα, κτερίσματα. Είτε γιατί ήταν οργανική ύλη και αποσυντέθηκαν, είτε επειδή δεν εναποτέθηκαν μαζί τους. Ο τρόπος διατήρησης των ευρημάτων είναι ο ίδιος. Τα ανθρώπινα δώρα και τα σκελετικά κατάλοιπα τα μαζεύεις, τα διασώζεις, τα αποθηκεύεις, τα μελετάς.»

Υπάρχει δηλαδή σεβασμός... «Ας πούμε επιστημονική δεοντολογία, εκτός από το ηθικό μέρος. Ο νόμος ορίζει πως δεν αφήνεις τίποτα στο έδαφος που να μπορεί να μετακινηθεί.» Ωστόσο, στις περιγραφές των ευρημάτων δεν παραλείπεται τίποτα -ούτε το οστό φάλαγγα δακτύλου-, όμως στις προθήκες εκθέσεων και μουσείων συμβαίνει το εντελώς αντίθετο.

Ο ίδιος μας λέει πως από τα περίπου «διακόσια δέκα-διακόσια τριάντα μουσεία που υπάρχουν, καμία τριανταριά μόνο έχουν ενσωματώσει στις εκθέσεις τους σκελετικά κατάλοιπα. Ακόμα και στη μεγάλη έκθεση για το Ναυάγιο των Αντικυθήρων που έγινε στο Εθνικό Αρχαιολογικό το 2012, στο μεν κατάλογο υπήρχε ειδική μνεία και περιγραφές για τα οστά των ναυαγών, δηλαδή των ανθρώπων αυτής της ιστορίας, στις δε προθήκες δεν υπήρχε τίποτα. Ρώτησα και μου είπαν “Βεβαίως τα έχουμε, είναι στην αποθήκη, αλλά δε συνιστούν εκθέματα”. Είναι δηλαδή αρχαιότητες και για το νόμο και για τους αρχαιολόγους, αλλά όχι εκθέσιμες. Πρέπει να εξετάσουμε το θέμα, ως επιστήμονες. Ας πούμε, σε ένα παλαιοντολογικό μουσείο βλέπουμε σκελετούς ζώων που δε ζουν πια και δε μας κάνουν απεχθή εντύπωση».

Πήλινο τέχνεργο που παριστά εκφορά νεκρού με τις γυναίκες να θρηνούν. Από την έκθεση «Επέκεινα» του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης

Εκπαιδεύοντας το κοινό

Το κοινό εκπαιδεύεται να βλέπει στις προθήκες τα συναισθηματικά κατάλοιπα του ανθρώπου, τα οποία μπορεί να είναι δώρα, ή τα πνευματικά, τα οποία είναι έργα τέχνης ή τα έργα ευφυίας του, τα εργαλεία του. Ίσως πρόκειται για μια αφήγηση λειψή. Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει το διαχειριστή της αρχαιότητας να αποφεύγει κάτι και να προτρέπει για κάτι άλλο;

«Η συναισθηματική και η θυμική μας προσέγγιση στο υλικό που επεξεργαζόμαστε είναι σχεδόν δεδομένη», τονίζει. «Ο καλύτερος επιστήμονας είναι αυτός που θα κρατήσει τις μεγαλύτερες και σωστότερες αποστάσεις, αλλά στην πραγματικότητα, επειδή είμαστε άνθρωποι, δεν τις κρατάμε ακέραιες. Όταν το ομολογούμε στην εισαγωγή μας, σε αυτό που λέμε μεθοδολογικό πρωτόκολλο, τι έκανα και γιατί, τότε μπορούμε να είμαστε ακόμα πιο τίμιοι.»

Που οφείλεται άραγε αυτό; «Ο κόσμος μας, ο λεγόμενος δυτικός, έχει έναν εγγενή φόβο θανάτου. Η αρχαιολογία είναι ένα έξοχο εργαλείο για να καταργήσει κανείς το φόβο του και την έννοια του θανάτου, να ξαναφέρει τα πράγματα στη ζωή.»

Ακούγεται συχνά πως ο αιγυπτιακός πολιτισμός είναι πολιτισμός του θανάτου. «Η κάθε αιγυπτιακή συλλογή μαρτυρά το αντίθετο. Σε όποιο μουσείο και αν πάει ο επισκέπτης, θα δει χρώματα, επειδή έχουν σωθεί πάρα πολλά οργανικά υλικά, έξοχα χρωματισμένα, τα οποία εκπέμπουν μια χαρά ζωής. Είναι το πιο αβανταδόρικο κομμάτι κάθε μουσείου επειδή ακριβώς σώζει τις αισθήσεις που σε οποιαδήποτε άλλη αρχαιότητα τις έχει διαλύσει η υγρασία.

Προσωπικά παραβάλλω τη χρωματικότητα και τη χαρά της ζωής που εκπέμπει η αιγυπτιακή συλλογή του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου με εκείνη της Σαντορίνης. Οι αντίστοιχες αίθουσες και εκθέσεις είναι γεμάτες χρώματα. Τοιχογραφίες με πανέμορφες, ζωντανές σκηνές. Τέχνεργα της 2ης χιλιετίας με τη μεγαλύτερη δυνατή κομψότητα. Στην πραγματικότητα, όμως, μιλούμε για το μνημείο της απόλυτης καταστροφής, για έναν τόπο όπου συνέβη η μεγαλύτερη έκρηξη ηφαιστείου στη Μεσόγειο.»

Μεγάλη ήταν και η έκρηξη που έθαψε την Πομπηία... «Η διαφορά είναι ότι στο Ακρωτήρι Θήρας δε βρήκαμε τα θύματα που πέθαναν με βασανιστικό θάνατο, όπως στην Πομπηία. Βρήκαμε, όμως, έναν άδειο οικισμό, έναν οικισμό-φάντασμα του οποίου οι κάτοικοι πιθανώς μπήκαν στα σκάφη να φύγουν. Αυτοί οι άνθρωποι, και με το τσουνάμι, δε θα πρέπει να επέζησαν.»

 

Χρυσή Μάσκα, η λεγόμενη του Αγαμέμνονα, από τον ταφικό κύκλο των Μυκηνών © Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Μακάβριο ή απαραίτητο εύρημα; «Ας πάμε στο μεγάλο εύρημα του 2016, τους λεγόμενους Δεσμώτες του Φαλήρου. Όταν η ανασκαφέας, Στέλλα Χρυσουλάκη, πρότεινε να εκτεθούν, υπήρξαν πάρα πολλές αντιρρήσεις ότι θα είναι μακάβριο έκθεμα στο επιτόπιο μουσείο και πως θα μπαίνουν τα παιδιά να το βλέπουν κ.ό.κ.

Έκανα μια μικρή έρευνα και μίλησα με συναδέλφους ρωτώντας τους αν θεωρούν ότι αυτό το πολύ σπουδαίο εύρυμα -που μάλλον ανήκει στον 7ο αι. π.Χ., μάλλον δείχνει μια ταραγμένη στιγμή της αρχαίας Αθήνας και έχει και την εικόνα της φρίκης αποτυπωμένη στα ανοιχτά σαγόνια που παραπέμπουν στην τελευταία κραυγή- είναι υλικό ενός μουσείου. Οι περισσότεροι απάντησαν “Όχι, δεν είναι σωστό να γίνει έκθεμα. Κι αν γίνει, θα είναι για όλους; Θα είναι για παιδιά; Θα πρέπει να προειδοποιήσουμε ότι εκτίθενται σκελετικά κατάλοιπα;”

Φαντάζομαι, υπάρχει μια μεθοδολογία, έστω θεωρητική. Γνωρίζω μια εργασία συναδέλφου που θέτει ανάλογα ζητήματα. Μέχρι να φτάσει η αρχαιολογία στην εφαρμογή αυτής της μεθοδολογίας θα περάσει από όλα στάδια που περνάει και τώρα -της συναισθηματικής και ηθικής αποτίμησης. Και αυτό είναι το θέμα της συζήτησης. Ακόμα βρισκόμαστε στο στάδιο να ξεπεράσουμε τη δική μας φύση σε σχέση με την αρχαιότητα· μετά θα μπούμε στη μεθοδολογία της διατήρησής της. Είμαστε οι διαχειριστές της και αυτό είναι το δικό μας ζητούμενο.»

Υπάρχει πένθος στην εργασία του αρχαιολόγου απέναντι στις αρχαιότητες; «Η αρχαιολογία γεννήθηκε από την ανάγκη θεραπείας του πένθους και όχι ως βίωμα του. Θεραπεία του πένθους σημαίνει ανάσταση ζωής. Τα αντικείμενα έρχονται στο φως, καθαρίζονται και παρουσιάζονται ολοκαίνουργια σα να είναι έτοιμα να χρησιμοποιηθούν ή σα να μην έπαψαν ποτέ. Οι αρχαιολογικοί χώροι ξαναφτιάχνονται με τρόπο που παραπέμπει στη ζωή και στη χρήση. Οι αρχαιολόγοι συνδέονται με τρόπο παθιασμένο με όλα αυτά, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι στις αρχαιότητες· τις αγαπούν και τις προσέχουν. Πέφτουν σε μία περίπτωση: όταν πρόκειται να βρουν τα ίδια τα αντικείμενα το θάνατο μπροστά στα μάτια τους. Όταν μπαίνει ο σατανικός στρατός του ISIS στην Παλμύρα και ανατινάζει ένα μνημείο. Αυτό συνιστά πένθος. Εκεί ένας άνθρωπος που ασχολείται με την αρχαιολογία μπορεί να σταθεί μπροστά και να δώσει τη ζωή του γι αυτό.

Όταν τα πράγματα απειλούνται με μεταφορικό θάνατο, τότε πρέπει να αδειάσει τα μουσεία και να τα σώσει, να κοιμίσει τα πράγματα ξανά στη γη -το μόνο ασφαλές καταφύγιο. Ένα από τα λαμπρά παραδείγματα είναι η εκκένωση των ελληνικών μουσείων, όπως το ΕΑΜ, πριν από την Κατοχή. Ο τρόπος της ταφής είναι τρόπος ταφής ζωντανών σωμάτων, ενώ μιλούμε για αγάλματα, και η ανάδειξη τους το Πάσχα του 1946 -παρουσία μάλιστα του Γιώργου Σεφέρη- είναι η Ανάστασή τους. “Τα αγάλματα ανασταίνονται”, έλεγαν και ο Σεφέρης και η Σέμνη Καρούζου εκείνες τις μέρες. Το κύριο πένθος στην αρχαιολογική διαδικασία είναι ο θάνατος πραγμάτων που έχουμε δει ζωντανά, που έχουμε ξαναφέρει στη ζωή. Έχω ακούσει περιγραφές από συναδέλφους που έχουν κάνει ανασκαφές σε μεγάλα έργα και έχουν συντριβεί συναισθηματικά όταν το εύρημα αποξηλώνεται. Τότε πενθούν αληθινά.»

 Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο τεύχος 231 (Μάρτιος-Απρίλιος 2017) των Νέων της Τέχνης.

Πηγή: Liberal - ελεύθερη ενημέρωση 

Μυθολογικό Εργαστήρι Ενηλίκων

 

Και 

"Από τα Ανθεστήρια των αρχαίων στις Απόκριες"

Εκδρομή στην αρχαία Ελευσίνα

Βάλτε τους ελληνικούς μύθους στην ζωή σας

Το βιβλίο του Γάλλου φιλοσόφου, Λικ Φερί, «Η σοφία των μύθων» μεταφράστηκε με λίγα χρόνια καθυστέρηση στα αγγλικά, σαν ένα μάθημα προς ενηλίκους που θέλουν να ζήσουν καλύτερα. Ασχετα αν η ιδέα του ξεκίνησε από το προσκεφάλι των παιδιών του, τότε που αντί για μάγισσες τους έλεγε κάθε βράδυ ιστορίες για τον Ηρακλή και τον Οιδίποδα.

Τον Γάλλο φιλόσοφο Λικ Φερί τον έχουμε ταυτίσει με τον νόμο που απαγορεύει στους Γάλλους μαθητές και μαθήτριες να φορούν στο σχολείο σύμβολα της θρησκευτικής τους πίστης. Ηταν τότε υπουργός Παιδείας (2002-2004) της δεξιάς κυβέρνησης Ζαν-Πιερ Ραφαρέν. Εξαιρετικός ο νόμος, μακάρι να ισχύσει κάποτε και στα δικά μας σχολεία, όπου όλοι σταυροκοπιούνται από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κουδούνι.

Δεν είναι, όμως, σήμερα αυτό το θέμα μας, αλλά ένα άλλο, από αυτά για τα οποία κάθε Ελληνας, δεξιός και αριστερός, πετάει τη σκούφια του. Το βιβλίο του «Η σοφία των μύθων: πώς η ελληνική μυθολογία μπορεί να αλλάξει τη ζωή σας» («The Wisdom of the Myths: How Greek Mythology Can Change Your Life») μόλις κυκλοφόρησε στην αγγλική γλώσσα, συνεπώς θα αποκτήσει πολύ μεγαλύτερη αίγλη από όση του χάρισε η γαλλική του έκδοση πριν από λίγα χρόνια («La Sagesse des Mythes»). Ηδη η «Guardian» του αφιέρωσε μια μεγάλη και απολαυστική κριτική. Εμείς ως τυχεροί το έχουμε (ή θα μπορούσαμε να το έχουμε) στις βιβλιοθήκες μας, αφού κυκλοφόρησε από το «Πλέθρον» το 2010 («Μαθαίνοντας να ζούµε: η σοφία των µύθων»).

Ο Λικ Φερί συνήθιζε να κοιμίζει κάθε βράδυ τις κόρες του, την 8χρονη Λουίζ και την 9χρονη Κλάρα, με διηγήσεις από την ελληνική μυθολογία. «Οι ιστορίες με μάγισσες ή τα παραμύθια των Γκριμ διασκεδάζουν τα παιδιά, που λατρεύουν τις τρομακτικές ιστορίες, κυρίως όταν τις ακούνε από τους γονείς τους. Σκέφτηκα ότι το να τους διηγούμαι τα μεγάλα κείμενα ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να τους κάνω, ο καλύτερος τρόπος να τις κάνω να πάρουν αποστάσεις από την κοινωνία της κατανάλωσης, το ζάπινγκ, τα ηλίθια κινούμενα σχέδια», εξηγεί. Κάτι ανάλογο είναι, τηρουμένων των αναλογιών, και το βιβλίο του. Δεν περιορίζεται, φυσικά, στην παράθεση πολλών ελληνικών μύθων, άλλοτε επί μακρόν, άλλοτε σε συντομία. Στην πραγματικότητα είναι ένα από αυτά τα βιβλία που συνηθίζουμε να ειρωνευόμαστε γιατί μας δίνουν συμβουλές για τη ζωή μας. Θα μπορούσε να λέγεται και «Oι ελληνικοί μύθοι για τους ενηλίκους», επιμένει η «Γκάρντιαν».

«Ο Φερί ανασύρει το βαθύτερο νόημα των μύθων για να υποστηρίξει ότι μας διδάσκουν πώς λειτουργεί ο κόσμος και ποια είναι η θέση μας, εμάς των θνητών, μέσα σ” αυτόν. Οι ιστορίες του Ορφέα, το έγκλημα και η τιμωρία του Σίσυφου και η μοίρα του Αχιλλέα αντανακλούν το χάσμα που μας χωρίζει από τους αθάνατους θεούς με έναν τρόπο εντελώς ξένο προς τις σημερινές, σωτηριολογικές θρησκείες, που προπαγανδίζουν, αντίθετα, τη μετά θάνατο ζωή, την ομοιότητά μας με το θείο και την εγγύτητά μας με αυτό». Με άλλα λόγια, καταλήγει η εφημερίδα, ο Λικ Φερί είναι μια «πιο φιλοσοφημένη και γαλλική βερσιόν του Ρίτσαρντ Ντόκινς».

Υπάρχει ένα άκομα ενδιαφέρον στοιχείο: Ο Γάλλος φιλόσοφος φιλοδοξεί να ξανασυνδέσει τους Δυτικούς αναγνώστες του με τους ελληνικούς μύθους, ανησυχώντας που συνεχώς τους αναφέρουν στην καθημερινή τους ομιλία χωρίς στην πραγματικότητα να τους γνωρίζουν. Τι σημαίνει, ας πούμε, χίμαιρα και ηράκλειο έργο και άγγιγμα του Μίδα και Δούρειος Ιππος; Επίσης προσπαθεί να αποδείξει ότι η μεταφορά τους σε κάθε ξένη γλώσσα πολλές φορές έχει καταντήσει κλισέ και λάθος.

Για παράδειγμα: η Κασσάνδρα είναι για μας κάποιος-α που πάντα βλέπει να έρχονται καταστροφές και χάος, ενώ στην πραγματικότητα είναι εκείνος-η που όλοι αγνοούν τις προειδοποιήσεις του, ενώ αποδεικνύονται πάντα αληθινές. Αλλο παράδειγμα; Ο μύθος του Οιδίποδα, που η ψυχανάλυση συρρίκνωσε στην τάση των μικρών αγοριών να θέλουν να σκοτώσουν τον μπαμπά τους και να παντρευτούν τη μαμά τους. «Ο Οιδίπους σκοτώνει τον πατέρα του και παντρεύεται τη μητέρα του χωρίς να γνωρίζει ποιοι είναι. Στην πραγματικότητα πληρώνει τα δικά τους σφάλματα, αυτός δεν έχει καμιά ευθύνη», γράφει.

Το βιβλίο του Λικ Φερί ξεκινά από το άλφα, τη «Θεογονία» του Ησίοδου, και τελειώνει μετά από 300 σελίδες με την αυτοκτονία της Αντιγόνης. Και φυσικά, ως καλός Γάλλος, δεν ξεχνά να αναγνωρίσει το πόσο τον έχει επηρεάσει ο μέγας Ζαν-Πιερ Βενσάν και κυρίως το βιβλίο του «Το σύμπαν, οι θεοί, οι άνθρωποι» (κι αυτό εμείς οι Ελληνες το έχουμε στα πόδια μας, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη).

Επιμ.: Β. Γεωργ.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Τι " είπε" ο Δίσκος της Φαιστού

Τι " είπε" ο Δίσκος της Φαιστού

«Η α' πλευρά του δίσκου μιλάει για την έγκυο θεότητα που λάμπει και η β΄πλευρά έχει μια πρόταση σε δυο στίχους, με μινωική παρήχηση, που αναφέρεται στη θεότητα που δύει. Η δύση της Αστάρτης/Αφροδίτης/Αφαίας. Με τη δική σας βοήθεια θα ήθελα μια μέρα στο μέλλον να μεταφράσουμε αυτούς τους στίχους για τη θεότητα του έρωτα, να ξέρουμε πιο πολλά».

Με αυτά τα λόγια ο γλωσσολόγος δρ. Γκάρεθ Όουενς, ειδικός σε θέματα μινωικής γραφής, έκλεισε την ενδιαφέρουσα ομιλία του με τίτλο «Η Φωνή του Δίσκου της Φαιστού» που έδωσε  στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (ΕΙΕ), μια διοργάνωση του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης (ΕΚΤ) σε συνεργασία με το ΤΕΙ Κρήτης.

«Είναι 61 λέξεις στις δυο πλευρές και 18 στίχοι σαν σονέτο με ομοιοκαταληξία. Έξι λέξεις μιλάνε για το φως και έξι λέξεις για τη δύση του φωτός. Τρεις λέξεις μιλάνε για την έγκυο θεότητα και άλλες 10 για τη θεότητα με διάφορα επίθετα», επισήμανε ο δρ. Όουενς, απευθυνόμενος, σε άπταιστα ελληνικά, στο πολυπληθές ακροατήριο που κατέκλυσε σήμερα το αμφιθέατρο του ΕΙΕ για να ακούσει την πειραματική ερμηνεία του για τις περισσότερες από τις μισές λέξεις του δίσκου, η οποία έχει βασιστεί σε πολυετή επιστημονική έρευνα.

«Λέξεις και μια ολόκληρη πρόταση από τον Δίσκο της Φαιστού βρέθηκαν και σε άλλες μινωικές θρησκευτικές συλλαβικές επιγραφές και στο σπήλαιο του Αρκαλοχωρίου και στο Βουνό Γιούχτα δίπλα στις Αρχάνες και στην Κνωσό. Οι θρησκευτικές αυτές επιγραφές εντοπίστηκαν και με τάματα, συνεπώς οι μινωικές λέξεις που ήταν με τα μινωικά τάματα έχουν σχέση και με τη θρησκεία και με την υγεία. 'Αρα έχουμε ένα λογικό περιεχόμενο (context), ότι δηλαδή ο Δίσκος της Φαιστού είναι μια μινωική θρησκευτική συλλαβική επιγραφή που διαβάζεται με επιγραφική συνέχεια και έχει σχέση με σχεδόν παράλληλα κείμενα τα οποία σχετίζονται με ιερούς τόπους και με τάματα, δηλαδή με ευχές και προσευχές και πάνω από όλα με την υγεία», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Ο ίδιος δεν παρέλειψε επίσης να πει ότι «χωρίς τους καλούς φίλους και συναδέλφους δεν θα είχαμε φτάσει στην ανάγνωση, που πιστεύω ότι είναι η καλύτερη δυνατή που υπάρχει τα τελευταία 110 χρόνια ή τους τελευταίους 37 αιώνες που κάποιος ή κάποια διάβασε τον Δίσκο στην Κρήτη ίσως για τελευταία φορά, 500 χρόνια πριν τον Τρωικό Πόλεμο» συμπληρώνοντας: «Φυσικά έχω κάνει λάθη. Παίρνω όλη την ευθύνη πάνω μου. Αλλά έχουμε κάνει και μια προσπάθεια. Δεν υπάρχει κάποιος που δεν έχει κάνει λάθη, απλώς υπάρχει κάποιος που δεν έχει κάνει την προσπάθεια. Απόψε θα ήθελα να μοιραστώ αυτή την προσπάθεια μαζί σας με την ελπίδα ότι θα κάνουμε βελτιώσεις και διορθώσεις μαζί. Με την ανάγνωσή μας πιστεύουμε πλέον ότι μπορούμε να διαβάζουμε το 99% από τον Δίσκο της Φαιστού με τις φωνητικές αξίες της μυκηναϊκής Γραμμικής γραφής Β. Έχουμε συνολικά 242 σημεία γραφής, δηλαδή συλλαβογράμματα, με 45 διαφορετικά σημεία. Ήρθε η ώρα να κάνουμε το επόμενο βήμα στην κατανόηση» πρόσθεσε. Και τόνισε:

«Τώρα μπορούμε να μιλάμε για το τι μπορεί να σημαίνουν πιο πολλές από τις μισές λέξεις του δίσκου» και πως για το 10% από τις 61 λέξεις «έχουμε ενδείξεις γλωσσολογικές ότι σημαίνουν κάτι» χωρίς να γνωρίζουμε την ακριβή σημασία τους. «Ίσως η φωνή μιας μινωικής Σαπφούς ή Υπατίας μιλάει για την Αστάρτη της μινωικής Κρήτης, τη θεότητα του έρωτα. Ο δίσκος έχει 18 στίχους με ομοιοκαταληξία, με ποιητική παρήχηση. Μήπως μιλάμε για στίχους σαν το σονέτο του Σαίξπηρ; Ή μήπως για κάτι σαν τις μαντινάδες από την Κρήτη;» αναρωτήθηκε, μυώντας το κοινό του στα μυστικά του Δίσκου της Φαιστού, που ακόμα έχει πολλά να αποκαλύψει.

Στην εκδήλωση απεύθυναν χαιρετισμούς η δρ. Εύη Σαχίνη, διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης και ο καθηγητής Γιάννης Καλιακάτσος, τέως αντιπρύτανης, ακαδημαϊκός διευθυντής Γραφείου Διεθνών Σχέσεων ΤΕΙ Κρήτης, ενώ μετά το πέρας της ακολούθησαν ερωτήσεις από το κοινό.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΠΗΓΗ: tvxs

Κυριάκος Πλατρίτης : "Τροφώνιο Μαντείο. Οι καταβολές της ιδέας του Συνθετισμού στη σύγχρονη Ψυχοθεραπεία"

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2017     

                                                                            

  Ομιλία από τον κ. Κυραιάκο Πλατρίτη - DR  Κλινικής Ψυχολογίας ΠανεπιστημίουΚρήτης

                                                                                                     

 Ειδικός Ψυχολόγος Α΄ Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας Υπ. Υγείας Κύπρου  

Πρόεδρος Κυπριακού Ινστιτούτου  Ψυχοθεραπείας

  "Τροφώνιο Μαντείο

Οι καταβολές της ιδέας του Συνθετισμού  στη σύγχρονη Ψυχοθεραπεία"