Τα γένη των ανθρώπων σύμφωνα με το Ησίοδο

Η χρυσή εποχή που μερικές φορές την ονομάζουν και εποχή του Κρόνου, Είναι ένας κόσμος ειρηνικός, είναι μια εποχή πριν από το χρόνο. Οι άνθρωποι κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τους θεούς και γλεντούν, είναι α απαλλαγμένοι από όλα τα κακά που σήμερα μαστίζουν το γένος των θνητών. Μετά από μυριάδες χρόνια ίδιοι και απαράλλακτοι όπως ήταν στον ανθό της ηλικίας τους, αποκοιμιούνταν. Σύμφωνα με την θέληση του Διός έγινες Δαίμονες, φύλακες των θνητών ανθρώπων.

Μετά το χρυσό γένος  δημιουργήθηκε από τους Ολύμπιους το αργυρό γένος των ανθρώπων, μα ούτε στο σώμα ούτε στο νου με το χρυσό ήταν όμοιο.  Εκατό χρόνια ανατρεφόταν το παιδί πλάι στη σεβάσμια μάνα του, με μυαλό θεοπάλαβο, παίζοντας μες’ στο σπίτι, Και όταν μεγάλωναν ζούσανε λίγο καιρό και κατόπιν πέθαιναν, πολλά τραβώντας βάσανα από την ανεμυαλιά τους.  Ήταν πολύ βίαιοι μεταξύ τους, αρνούνταν να τιμήσουν τους θεούς, να τους προσφέρουν τις θυσίες και τις τιμές που τους έπρεπε. Αγανακτισμένος ο Δίας τους εξολόθρεψε και όταν πέθαναν, έγιναν δαίμονες και είναι θαμμένοι σαν τις κακές θεότητες του χάους κάτω στη γη, στο σκοτάδι και ονομάστηκαν υποχθόνιοι μάκαρες, βέβαια κατώτεροι, αλλά είναι μια τιμή που τους συντροφεύει πάντα.

Ο Δίας μετά έφτιαξε το τρίτο γένος των θνητών ανθρώπων, το χάλκινο γένος που το μυαλό τους το είχαν στην βία και  στον πόλεμο.  Ψωμί ποτέ  δεν έτρωγαν, μα σιδερένια μέσα στα στήθη τους είχανε ψυχή γιγαντοδύναμη και την τρομάρα σπέρνανε. Μεγάλη δύναμη είχανε τα χέρια τους που απ’ τα ρωμαλέα κορμιά τους ξεφύτρωναν. Χάλκινα ήταν τα όπλα τους χάλκινα και τα σπίτια τους και κάθε τι από χάλκωμα το φτιάχναν, γιατί το μαύρο σίδερο δεν το γνώριζαν.  Αλληλοεξοντώθηκαν λόγω της πολεμοχαρούς φύσης τους και κατέβηκαν κάτω στο σκοτεινό Άδη,  χωρίς να αφήσουν όνομα στον κόσμο εδώ πάνω . 

 Και όταν το χώμα σκέπασε κι αυτό το γένος, άλλο τέταρτο γένος έπλασε ο Δίας, πάνω στην πολύβλαστη γη, πιο δίκαιο, πιο αντρείο, το θείο το γένος των ηρώων που τους λένε ημίθεους, το γένος που ήρθε πριν από μας στη γη. Αλλά και αυτούς τους χάλασε ο ολέθριος πόλεμο. Πήραν μέρος στον  πόλεμο της Τροίας χάριν της καλλίκομης Ελένης. Οι πιο πολλοί σκεπάσθηκαν στο χώμα, ελάχιστοι ζουν μαζί με τον Κρόνο, που έχει ελευθερωθεί και συγχωρεθεί από το Δία, τώρα, πέρα στο νησιά των Μακάρων, δίπλα στον βαθυστρόβιλον ωκεανό, μακάριοι ήρωες αυτοί, Ζουν σαν τους ανθρώπους της χρυσής εποχής, χωρίς να χρειάζονται να δουλεύουν, χωρίς προβλήματα, χωρίς αρρώστιες ή πόνους, σε μια γη που τρεις φορές κάθε χρόνο ωριμάζει τους γλυκούς σα μέλι καρπούς της. Ζούνε ήρεμα και ευτυχισμένα. 

Τέλος ήρθε το σιδερένιο γένος, το δικό μας γένος. Σε αυτή την περίοδο οι άνθρωποι διαρκώς πονούν και υποφέρουν, δεν υπάρχει μια χαρά που να μην την ακολουθεί ο πόνος, ούτε ένα καλό που να μην εμπλέκει, κάποιο κακό. Οι άνθρωποι γερνάνε γρήγορα αλλά πρέπει να δουλεύουν σκληρά για να κερδίσουν τη ζωή τους. Σύμφωνα με τον Ησίοδο συμβαίνει αυτό γιατί η ανθρωπότητα ζει μέσα στην ύβρη, στη ζήλια, τον φθόνο, τη  βία, δεν σέβεται ούτε τη φιλία, ούτε τους όρκους, ούτε τη δικαιοσύνη. Οι άνθρωποι δε δείχνουν κανένα σέβας στους γονείς τους όταν γεράσουν αλλά τους βρίζουν φαφλατίζοντας αδιάντροπα λόγια.  Οι άνθρωποι σιγά σιγά οδηγούνται στην καταστροφή και καμιά γιατρειά δεν υπάρχει.