Θεογονία Ησιόδου

Ο Ησίοδος στο ποίημα Θεογονία αναφέρει ότι προϋπήρχαν τρία στοιχεία το Χάος, η Γαία και ο Έρως. Αυτά τα τρία στοιχεία είναι αυτογέννητα, κι απέχουν μόνο χρονικά στη σειρά της γέννησής τους

Πρώτα υπήρξε το ΧΑΟΣ! Το Χάος δεν έχει ούτε σώμα ούτε πρόσωπο, είναι μια άβυσσος, μια μαύρη τρύπα που μέσα της δεν συναντάμε κανένα γνώριμο πλάσμα. Κανένα αντικείμενο, κανένα πράγμα δεν μπορούμε να διακρίνουμε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Το ΧΑΟΣ μοιάζει με γιγάντιο σκοτεινό βάραθρο, όπως στους εφιάλτες : αν πέσουμε εκεί μέσα, η πτώση μας δεν θα έχει τέλος. Αυτό όμως δεν πρόκειται να συμβεί, γιατί ούτε εμείς  ούτε κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν υπήρχε ακόμη από τον κόσμο αυτό!

Και ύστερα ξαφνικά μια άλλη θεότητα ξεπηδά μέσα από την άβυσσο, η πλατύστηθη  ΓΗ – η  ΓΑΙΑ το αιώνιο στέρεο βάθρο όλων-των αθανάτων θεών και αργότερα  των ανθρώπων, των ζώων και των φυτών. Η γη, Γαία, είναι πρώτο κομμάτι της φύσης που είναι πραγματικά απτό και αξιόπιστο  -και κατ’ αυτήν την έννοια είναι το αντίθετο το χάους: δεν πέφτουμε στο Χάος, μα με πτώση δίχως τέλος, γιατί μας συγκρατεί και μας κουβαλά-, ταυτόχρονα είναι η πρωταρχική μητέρα, η πρώτη μήτρα από την οποία σύντομα θα βγουν όλα τα πλάσματα που θα υπάρξουν, ή σχεδόν όλα. 

Και ύστερα ξεπηδά ο Έρως, θεός χωρίς πρόσωπο και αυτός, είναι μια ζωογόνος δύναμη. Από τους τρεις πρώτους θεούς μόνο ο Έρως δε γεννά απογόνους. Αυτός ενώνει και ωθεί τις άλλες δυνάμεις σε δημιουργία. Ξεκινώντας λοιπόν από αυτές τις αρχέγονες θεότητες- το Χάος, τη Γαία και τον Έρωτα – θα τακτοποιηθούν όλα, θα οργανωθεί σταδιακά ο κόσμος.

Η Γαία θα γεννήσει από μόνη της τον αστερόπληθο Ουρανό,  ούτε μικρότερο ούτε μεγαλύτερο από αυτήν να την σκεπάζει πέρα ως πέρα από παντού, για να γίνει των μακάριων θεών το αιώνιο και στέρεο σπίτι τους.   Ουρανός στη δωρική γλώσσα είναι  ωρανός,  ούρος = ο φύλακας, ώρα = φροντίδα, άρα ο ουρανός ήταν ο φύλακας της γης.

 Μέσα από τα σπλάχνα της η Γη θα γεννήσει τα μακρά Όρη,τα λημέρια της χαράς των Νυμφών, που κατοικούνε μέσα στα φαράγγια τους.  Η λέξη όρος προέρχεται από το  αρχαίο ρήμα  όρνυμι, ορνύω = ξεσηκώνω, εξεγείρω, διεγείρω. Σύμφωνα με τους επιστήμονες τα όρη είναι αποτέλεσμα των συγκρούσεων τεκτονικών πλακών με συνέπεια την ανύψωση, εξέγερση του εδάφους σε κάποιο σημεία  ή της  βύθισης ενός κομματιού της γης και ανύψωσης ενός άλλου κομματιού σε κάποιο άλλο σημείο,  σύμφωνα με το νόμο της φύσης.

Επίσης Θα γεννήσει, «δίχως πόθο ερωτικό» τ’  άπατο το πέλαγο, τον φουσκωμένο Πόντο, που δεν αδειάζει ποτέ από νερό, με τα κύματα πάντα να λυσσομανούν.                                       

Και όσο η Γη βρισκόταν αγκαλιασμένη με τον  Ουρανό  γέννησε τους έξι Τιτάνες: Ωκεανό, Κοίο, Κρείο, Κρόνο, Υπερίωνα και Ιαπετό και τις έξι Τιτανίδες: Θεία, Ρέα, Θέμιδα, Μνημοσύνη, Τηθύα και Φοίβη. Οι Τιτάνες έχουν τρία κοινά χαρακτηριστικά. Πρώτον, όπως όλοι οι θεοί είναι αθάνατοι- αδύνατον λοιπόν να ελπίζει κανείς ότι θα τους σκοτώσει, αν τύχη και ξεκινήσει πόλεμο εναντίον τους.  Επιπλέον είναι προικισμένοι με αστείρευτοι κολοσσιαία δύναμη, τελείως υπεράνθρωπη, που δεν μπορούμε να διανοηθούμε. Γι’ τον ίδιο λόγο και σήμερα λένε για «τιτάνια”  δύναμη.  Επίσης γι τον ίδιο λόγο ένα πολύ σκληρό και ανθεκτικό μέταλλο ονομάστηκε τιτάνιο. Και τέλος έχουν άψογη ομορφιά.  Κατά συνέπεια, είναι πλάσματα συγχρόνως τρομακτικά και γοητευτικά, συχνά πολύ βίαια, είναι δυνάμεις του χάους μάλλον παρά του κόσμου, πλάσματα της αταξίας και της καταστροφής και όχι της τάξης  και της αρμονίας.

 Αργότερα θα γεννήσει τρία τερατώδη πλάσματα « ολόιδια με θεούς «, λέει ο Ησίοδος, μόνο που έχουν ένα τεράστιο  μάτι στη μέση του μετώπου τους! Αυτοί είναι οι Κύκλωπες ( Βρόντης, Στερόπης και Άργης). Όπως και οι αδελφοί τους οι Τιτάνες έχουν τεράστια δύναμη και είναι απίστευτα βίαιοι. Αυτό φαίνετε καθαρά από τα ονόματά τους που έχουν σχέση με την καταιγίδα και τη θύελα.  Ο Βρόντης, αυτός που βροντά, Στερόπης  η αστραπή και Άργης, ο κεραυνός. Αυτοί θα δώσουν μελλοντικά στο Δία τα πιο φοβερά του όπλα, τη βροντή, την αστραπή και τον κεραυνό, που ο Δίας θα εξαπολύει ενάντια στους εχθρούς του, για να τους τυφλώνει και να τους κατατροπώνει. 

Τέλος από το σμίξιμο του Ουρανού και της Γης θα γεννηθούν και άλλα τρία φριχτά πλάσματα, πιο τρομακτικά από τους 12  Τιτάνες και τους  3 Κύκλωπες, οι τρεις Εκατόγχειρες, με 50 κεφάλια και 100 χέρια με απίστευτη δύναμη. Είναι τόσο εντυπωσιακοί, που ακόμα και ο Ησίοδος να αποφεύγει να πει τα ονόματά τους γιατί, όπως αναφέρει,  κινδυνεύουμε να τραβήξουμε την προσοχή τους : ο πρώτος λέγεται Κόττος, ο δεύτερος Βριάρεως και ο τρίτος Γύγης.

Ο Ουρανός απεχθανόταν τα παιδιά του, τους Τιτάνες, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες. Είχε πραγματικά μεγάλο μίσος. Γιατί φοβόταν μήπως κάποιο από αυτά του πάρει τη θέση του, όχι μόνο την εξουσία αλλά και εκείνη τη μητέρα του και γυναίκα του, τη Γαία. Και τους φυλακίζει στα Τάρταρα, πράγμα που τα παιδιά του δεν του το συγχωρούν.

Τα Τάρταρα είναι τόπος ομιχλώδης και τρομερός, γεμάτος μούχλα και διαρκώς βυθισμένος στο πιο απόλυτο σκοτάδι.  Τα Τάρταρα βρίσκονται στο μακρινά βάθη της Γης. Το μέρος αυτό  αργότερα θα ταυτιστεί με τον Άδη, τον Κάτω Κόσμο, που θα εκτοπίζονται οι νεκροί, όταν αργότερα θα υπάρξουν άνθρωποι   και οι ηττημένοι ή οι τιμωρημένοι θεοί.

Ο Ησίοδος μας δίνει μια ενδιαφέρουσα πληροφορία για το που βρίσκονται τα Τάρταρα. Μας λέει ότι τα Τάρταρα είναι βυθισμένα μέσα στη Γη, τόσο μακριά από την επιφάνεια του εδάφους όσο μακριά είναι ο ουρανός από τη Γη και συνεχίζει, φαντάσου ένα χαλκοματένιο αμόνι, σαν μεγάλο τραπέζι, που χρησιμοποιούν οι σιδηρουργοί για να σφυρηλατήσουν τα μεταλλικά αντικείμενα με τα εργαλεία τους, θα χρειαζόταν εννιά νύχτες και εννιά μέρες για να πέσει τη δέκατη μέρα αυτό το τεράστιο βαρύ κομμάτι από τον Ουρανό στην επιφάνεια της Γης, και άλλες εννιά ημέρες και εννιά νύκτες για να πέσει τη δέκατη μέρα από την επιφάνεια της Γης στα βάθυ του Τάρταρου !

Η Γη, πλάγιασε και με τον Πόντο και απέκτησε τα πιο κάτω παιδιά:

• Τον Νηρέα, του νερού
• Τον Θαύμα, ο θαυμάσιος
• Την Ευρυβία, η μεγαλοδύναμη
• Τον Φόρκυ και την Κητώ για τα κήτη.

Ο Νηρέας με τη Δωρίδα, θυγατέρα του Ωκεανού, απέκτησαν τις 50 Νηρηίδες, που αγαπούν και προστατεύουν τα πέλαγα και τους θαλασσινούς, τους όρμους και τις θαλασσοσπηλιές, τις ακρογιαλιές και τα λιμάνια.

Ο Θάυμας ζευγαρώθηκε με την Ηλέκτρα, και έφερε στον την Ίριδα και τις Άρπυιες, τις αρπακτικές – την Αελλώ, τη Θύελλα και την Ωκηπέτη, τη γοργόφτερη.

Ο Φόρκυς με την Κητώ έκαναν παιδιά τις δυο Γραίες, τη Πεφρηδώ και Ενυώ, γριές από γεννησιμιού  τους, και τις τρεις Γοργόνες, Σθεννώ, Ευρυάλη, και Μέδουσα.

Από τους Τιτάνες ο πρωτότοκος γιος του Ουρανού και της Γης, ο Ωκεανός ζευγαρώθηκε με την Τηθύν, και απέκτησαν τις Ωκεανίδες, νύμφες των των πηγών και των λιμνών, τρεις χιλιάδες γιοι και άλλες τόσες θυγατέρες.

Ο Υπερίων  πήρε γυναίκα του τη Θεία και απέκτησαν τον Ήλιο, τη Σελήνη και την Ηώ, την αυγή. 

Ο Κοίος ζευγαρώθηκε με την Φοίβη και απέκτησαν την Αστερία, και τη Λητώ.

Ο Κρείος με την Ευρυβία, κόρη του Πόντου απέκτησαν τον Αστραίο, τον Πάλλαντα και τον Πέρση.

Ο Πέρσης ζευγάρωσε με την Αστερία και απέκτησαν την Εκάτη, θεά πολύ μεγάλη προτού πάρουν στα χέρια τους την εξουσία του κόσμου οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου.

Ο Ιαπετός ζευγαρώθηκε με την Ωκεανίδα Κλυμένη και έφεραν στον κόσμο τον Άτλαντα, τον ανθεκτικό, τον Μενοίτιο, τον επίμονο, τον Προμηθέα, τον προνοητικό, τον Επιμεθέα, επινοητικό.

Από το Χάος γεννήθηκε το Έρεβος και η  Νύχτα. Και από αυτούς γεννήθηκε ο Αιθέρας και η Ημέρα. Ο Έρεβος είναι τέκνο του Χάους, το σκοτάδι. Η Νύχτα αντιθέτως προσκαλεί τη μέρα.. Δεν υπάρχει νύχτα χωρίς μέρα. Ο Αιθέρας είναι η φωτεινότητα, είναι ένα φως ολοζώντανο. Στην είσοδο των Ταρτάρων βρίσκονται οι πύλες της Νύχτας, που οδηγούν στην κατοικία της. Εκεί εμφανίζονται διαδοχικά η Ημέρα και η Νύχτα, χαιρετιούνται χωρίς ποτέ να σμίξουν ή να αγγιχτούν. 

Από τη νύχτα γεννήθηκαν ο Ύπνος, ο θάνατος, οι Μοίρες, η Νέμεση, η Απάτη η Έριδα, το Γήρας, οι Εσπερίδες, τα Όνειρα….. Της Έριδας παιδιά είναι ο Πόνος, η Λήθη, ο Λιμός, οι Μάχες, οι Φόνοι, η Δυσνομία,  ο Όρκος, η Λήθη……

Η ησιόδεια περιγραφή της γενιάς του Χάους περιέχει στοιχεία και από εμπειρίες του φυσικού κόσμου και από αλληγορίες πάνω σε φαινόμενα του ηθικού βίου. Τα πρώτα ζευγάρια, το Έρεβος και η Νύχτα, ο Αιθέρας και η Ημέρα, είναι μορφές πλασμένες από τα κυρίαρχα φαινόμενα της ατμόσφαιρας, όπως  διαπιστώθηκαν αρχικά από τον άνθρωπο μέσα στη φύση.

Ο Ύπνος και ο Θάνατος είναι εύλογο να περνούν στην φαντασία των ανθρώπων σαν αδέλφια και να έχουν μητέρα τη Νύχτα,  δηλαδή να αναφέρονται στην περιοχή του σκοτεινού και του απόκρυφου. Η Απάτη και η Έρις παιδιά της Νύχτας βγαίνουν από το σκοτεινό και απόκρυφο  όχι σαν φυσικό φαινόμενο αλλά σαν πνευματικό.

Εξίσου κατανοητό είναι και για τα παιδιά της Έριδας: Πόνος, Λήθη, Λιμός, Μάχες, Φόνοι, Δυσνομία, Όρκος.

Οι απόγονοι της Γης, οι Τιτάνες, οι Γίγαντες, οι Κύκλωπες οι Εκατόγχειροι είναι μυθοπλασίες, που δίνουν πρόσωπο  σε άμεσα γνωστά φυσικά φαινόμενα και σώματα, όπως οι  στεριές και οι θάλασσες, τα βουνά και τα ποτάμια, ο ήλιος και το φεγγάρι, η μέρα και η νύχτα        

Ο Ουρανός σκεπάζει τόσο καλά τη Γαία , ώστε εμποδίζει τα παιδιά του να βγουν από αυτήν και να δουν το φως. Δεν τους αφήνει καθόλου χώρο, ούτε την ελάχιστη χαραμάδα απ’ όπου θα μπορούσαν να βγουν από την κοιλιά της μητέρας τους. Τους εξορίζει στα έγκατα της γης, πράγμα που τα παιδιά του δεν το συγχωρούν.

 Η γαία φουσκωμένη από τόσα παιδιά, δεν μπορεί να τα κρατά άλλο μέσα της! Απευθύνεται σε αυτούς και τους προτρέπει να εξεγερθούν εναντίον του φρικτού αυτού πατέρα, που τους εμποδίζει να ανοίξουν τα φτερά τους, να μεγαλώσουν και  να δουν το φως της ημέρας, με την κυριολεκτική σημασία της φράσης.

Η Γαία τους προτείνει ένα φοβερό σχέδιο  εναντίον του πατέρα τους, του Ουρανού. Με το γκρίζο λιωμένο μέταλλο που βρίσκεται στα σπλάχνα της  η Γαία κατασκευάζει ένα δρεπάνι, το οποίο είναι οδοντωτό και κοφτερό. Ο Κρόνος, ο υστερότοκος γιος της ακούει το κάλεσμα της μάνας του και δέχεται να υλοποιήσει το σχέδιό της. Κρατώντας με το αριστερό του χέρι το δρεπάνι και όταν ο πατέρας του ο Ουρανός αγκαλιάζει τη μητέρα του τη Γαία, του κόβει τα γεννητικά του όργανα. Και με το αριστερό του χέρι πετά πάνω από τον ώμο του το δύστυχο όργανο που ακόμα αιμορραγεί μακριά στη θάλασσα. Το αίμα του Ουρανού θα σκορπιστεί στη γη και στις θάλασσες και θα γεννηθούν μερικές ακόμη τρομερές ή εξαίσιες θεότητες.

 Όμως από το  αίμα που έσταξε στη Γη θα γεννηθούν τρία πλάσματα , τρεις  θεότητες του μίσους, οι Ερινύες, η Αληκτώ, η Τισιφόνη και η Μέγαιρα. Από αυτήν προέρχεται η περιβόητη λέξη « μέγαιρα», την οποία χρησιμοποιούμαι καμιά φορά για μια γυναίκα εξαιρετικά αντιπαθητική.  Οι Ερινύες είναι θεές της εκδίκησης του μίσους και της έριδας, που καταδιώκουν τους ενόχους που διέπραξαν φοβερά εγκλήματα και  τους υποβάλλον σε φοβερά βασανιστήρια. Είναι, θα λέγαμε, έτσι φτιαγμένες από τότε που γεννήθηκαν, καθώς κύριος προορισμός τους είναι  να πάρουν εκδίκηση για τον πατέρα τους τον Ουρανό, για το έγκλημα που διέπραξε ο νεώτερος γιος του ο Τιτάνας Κρόνος.   

Με το αίμα του Ουρανού που αναμίχτηκε με τη Γαία γεννήθηκαν και οι Μελιάδες ή Νύμφες των Μελιών, δηλ. κοπέλες που γεννήθηκαν στα δέντρα που λέγονται μελίες. Είναι και αυτές τρομακτικές και πολεμόχαρες θεότητες, αφού από το ξύλο της μελίας, το δέντρο που αποτελεί το βασίλειό τους, κατασκευάζονται τα καλύτερα όπλα, κυρίως τα τόξα και τα βέλη που χρησιμοποιούνται στον πόλεμο. Εκτός από τις Ερινύες και Μελίες γεννιούνται και κάτι τρομερά πλάσματα  οι Γίγαντες, πάνοπλοι με τις λαμπερές στολές έτοιμοι για πόλεμο. Οι Ερινύες, οι Μελίες και οι Γίγαντες θα ενταχτούν στην κατηγορία της θεότητας που ονομάζεται Έριδα, δυνάμεις σκοτεινές και ερεβώδης. 

Από τα γεννητικά όργανα του Κρόνου  που για καιρό έπλεαν στη θάλασσα ξεπηδά μια άλλη θεότητα, που δεν ανήκει στην Έριδα αλλά στον Έρωτα ( η ομοιότητα των δυο λέξεων στα ελληνικά φαίνεται να υποδεικνύει και μια εγγύτητα στα γεγονότα: πολύ εύκολα περνά κανείς από την αγάπη στο μίσος, από τον Έρωτα στην Έριδα).   Μέσα από τους αφρούς της θάλασσας γεννήθηκε η Αφροδίτη, η ωραιότερη από όλες τις θεότητες, θεά του Έρωτα και της ομορφιάς. Όταν η Αφροδίτη βγαίνει μέσα από το νερό στην Κύπρο συνοδεύεται από δυο ελάσσονες θεότητας, που της χρησιμεύουν κατά κάποιον τρόπο σαν «ακολουθία», σαν έμπιστοι σύντροφοι, ο Έρωτας ο Ίμερος, ο πόθος που πάντοτε προηγείται του έρωτα.

Συμβολισμός του ευνουχισμού του Ουρανού

Σε κοσμολογικό επίπεδο, σε ό,τι αφορά στη δημιουργία του κόσμου μας, ο ευνουχισμός του Ουρανού έχει μια σοβαρότατη συνέπεια, τη δημιουργία του χώρου και του χρόνου. Του χώρου κατ’ αρχάς, διότι ο καημένος ο Ουρανός, υποφέροντας από τους πόνους φεύγει « προς τα πάνω» ώστε στο τέλος της διαδρομής του να βρεθεί κολλημένος, θα λέγαμε  στην οροφή, απελευθερώνοντας έτσι τον χώρο που χωρίζει τον ουρανό από τη γη. 

Αλλά και του χρόνου, διότι απελευθερώνονται οι Τιτάνες, βγαίνουν στο φως, ανοίγει το μέλλον τους, που ως τότε ήταν κλεισμένο από την πίεση του Ουρανού πάνω στη Γη. Στο εξής οι μελλοντικές γενιές θα ζουν στο παρόν. Εδώ τα παιδιά συμβολίζουν συγχρόνως τόσο τη ζωή όσο και την ιστορία. Αυτή η ζωή κι αυτή η ιστορία που ενσαρκώνουν οι Τιτάνες, οι οποίοι επιτέλους μπορούν να βγουν από τη σκιά και από τη γη για πρώτη φορά, σημαίνουν επίσης και κίνηση και ανισορροπία.   Με τις νέες γενιές έρχεται στο προσκήνιο περισσότερο ο δυναμισμός παρά η σταθερότητα, περισσότερο το χαοτικό παρά το συμπαντικό.

 Ένα πράγμα γίνεται στο εξής  σαφές ότι καλά θα κάνει κάθε πατέρας να φυλάγεται από τους γιούς του. Και ο Κρόνος αυτό το γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Έχει κατανοήσει πρώτος από όλους σε ποιον βαθμό τα ίδια τα παιδιά του μπορούν να αποτελέσουν απειλή για την τάξη, για την καθεστηκυία εξουσία, γι’ αυτό που ήδη κατέχουμε. Δηλαδή πρέπει να φυλαγόμαστε από τον χρόνο, που ασφαλώς είναι παράγοντας ζωής , αλλά και η κατ’ εξοχήν διάσταση κάθε μελλοντικής αταξίας, προβλήματος και ανισορροπίας. 

 Ο Κρόνος συνειδητοποιεί ότι  η ιστορία είναι γεμάτη κινδύνους, και αν θέλει κάποιος να διατηρήσει τα κεκτημένα του, να διαφυλάξει την εξουσία του, καλά θα κάνει να τον καταργήσει, ώστε τίποτα να μην αλλάξει.

Έτσι κάθε ύπαρξη, ακόμα κι αυτή των αθανάτων θεών, θα εγκλωβιστεί στο εξής δίλημμα: ή θα μπλοκάρουμε τα πάντα, σαν τον Ουρανό που κλείνει τα παιδιά του στην κοιλία της μητέρας τους της Γαίας, για να εμποδίσει την αλλαγή των πραγμάτων και συνεπώς την επιδείνωση τους, τότε η πλήρης ακινησία  και η πιο βαθιά πλήξη θα υπερισχύσουν τελικά της ζωής ή αποδεχόμαστε την κίνηση, το χρόνο με αποτέλεσμα να μας απειλούν οι πιο φοβεροί κίνδυνοι.   

Ο Κρόνος απελευθέρωσε τα αδέλφια του τους Τιτάνες, όχι όμως τους  Κύκλωπες και τους Εκτόγχειρες γιατί τους φοβόταν. Παντρεύτηκε την Τιτανίδα Ρέα, την αδελφή του. 

Γνωρίζοντας ο Κρόνος ότι κινδυνεύει να χάσει την εξουσία από τα παιδιά του έκανε το εξής, κάθε φορά που η Ρέα  γεννούσε καταβρόχθιζε τα παιδιά του. Η Ρέα, όπως και η μητέρα της η Γαία είναι πολύ συγχυσμένη με τον άντρα της. Η Γαία κατέληξε να μισήσει τον Ουρανό που δεν άφησε τα παιδιά της να δον το φως της ημέρας, το ίδιο και η Ρέα που ο Κρόνος τρώει τα μωρά της μόλις γεννηθούν. Η Ρέα απελπισμένη πηγαίνει και ζητά βοήθεια από τη μητέρα της και τον πατέρα της. Οι γονείς της τη συμβουλεύουν τι να κάνει για να φαγωθεί ζωντανός και ο μικρός Δίας. Της λένε να φύγει αμέσως για την Κρήτη. Και έτσι έγινε σαν ήρθε η ώρα να γεννήσει τον Δία, πήγε στην Κρήτη και σε απάτητη σπηλιά τον έκρυψε. Και για να μην αντιληφθεί  τίποτα ο Κρόνος του έδωσε μια πέτρα τυλιγμένη σε σπάργανα και την κατάπιε.

Σύμφωνα με ένα βοιωτικό μύθο το συμβάν έγινε στο λόφο της Χαιρώνειας, στον Πετραχό. 

Κρυμμένος στη σπηλιά ο Δίας, μεγαλώνει πίνοντας το γάλα της κατσίκας της αμάλθειας. Από το δέρμα της αμάλθεια, που δεν το διαπερνά ούτε βέλη ούτε λόγχες, ο Δίας αργότερα θα φτιάξει τη περίφημη ασπίδα του, την αιγίδα του.  Όταν πια ο Δίας μεγάλωσε και έγινε ενήλικος η Ρέα δίνει ένα χυμό από βότανα στον Κρόνο  που προκαλεί εμετό στο Δία και έτσι βγαίνουν με τη σειρά όλα τα παιδιά του Κρόνου, πρώτα η πέτρα και μετά τους υπόλοιπους θεούς: Δήμητρα, την Εστία, την Ήρα, Ποσειδώνα και Άδη.  

Ο Δίας με την προτροπή της Γαίας θα ελευθερώσει τους Κύκλωπες που από ευγνωμοσύνη θα του δώσουν τα τρία φοβερά όπλα του, την αστραπή, τη βροντή και τον κεραυνό. Μετά θα απελευθερώσει και τους Εκατόγχειρες. Με αυτό τον τρόπο ο Δίας έχει αποκτήσει πολλούς συμμάχους.