Το άσμα του Ουλλικούμμι -ο Τυφώνας στο χετιτικό μύθο

Στο  χετιτικό έπος «Κουμαρμπί» και συγκεκριμένα στο «άσμα του Ουλλικούμμι» συγγενεύει με τον ελληνικό μύθο του Τυφώνα. Σε αυτό περιγράφεται η εκδίκηση του ηττημένου Κουμαρμπί ο οποίος για να εκδικηθεί για την ήττα του, γονιμοποιεί μια γιγάντια πέτρα που μετά από λίγο καιρό γεννά ένα γιγάντιο βρέφος-τέρας. Ο Κουμαρμπί αφού παίρνει στα χέρια το γιο του τον ονομάζει "Ουλλικούμμι", δηλαδή «εξολοθρευτή της πόλης Κουμμίγια» και τον χρίζει βασιλέα του ουρανού και του βασιλικού θρόνου, διατάζοντάς τον: «την θαυμαστή πόλη Κουμμίγια να καταστρέψει και τον μεγάλο Θεό των Καιρών να συντρίψει! Να τον θρυμματίσει όπως το αλάτι λειώνοντάς τον κάτω από τα πόδια του όπως το μυρμήγκι. Να τσακίσει τον θεό Τσαμισού σαν καλάμι. Να ξετινάξει τους θεούς από τον ουρανό σαν πουλιά… Να τους συντρίψει ως σκεύη κεραμέως!»

Ύστερα ο Κουραμπί παραδίδει το γιο του στις θεές Ιρσίρρα για να τον αναθρέψουν βαθιά μέσα στη μαύρη γη, κρυφά από τον θεό των Καιρών και από τους άλλους θεούς. Εκείνες πήραν το μικρό τέρας και το στερέωσαν πάνω στον δεξιό ώμο του Ουπελλούρι, του θεού που στήριζε τον ουρανό και τη γη. Εκεί, ο λίθος ( από διορίτη λίθο ήταν το σώμα του Ουλλικούμμι) αύξανε και σε μια μέρα έπαιρνε ανάστημα μια πήχη (64 εκατ.) και σ’ ένα μήνα ένα πλέθρο (30,82μ.). Στη δέκατη Πέμπτη μέρα ο λίθος είχε μεγαλώσει τόσο που η στάθμη της θάλασσας έφτανε μέχρι τη μέση του και το κεφάλι του ως τον ουρανό.

Όταν ο Θεός των Καιρών έμαθε για τον Ουλλικούμμι δίχασα ολότελα το θάρρος του και τα χέρια του έπεσαν βαριά  σαν παράλυτα. Τότε η αδερφή του Ιστάρ για να τον βοηθήσει έκανε μια προσπάθεια να μαγέψει το τέρας με τη μουσική και το τραγούδι της. Πήρε μια άρπα και το όργανο γαλγατούρι και άρχισε ένα τραγούδι.  Τραγουδούσε η Ιστάρ δίπλα στο κύμα, αλλά μάταια, το τέρας δεν καταλάβαινε τίποτα, σαν να ήταν κουφό  και τυφλός.   Ξαφνικά ένα κύμα μεγάλο ήρθε και της μίλησε: «Για ποιον γεμίζεις το στόμα σου με τραγούδια, ο άνθρωπος αυτός είναι κουφός και τυφλός, δεν έχει καμιά άισθηση. Πήγαινε πίσω Ιστάρ, ξανά στον αδελφό σου, όσο ακόμη αυτός δεν έχει γίνει παντοδύναμος, όσο ακόμα το καύκαλό του δεν έχει γίνει τρομακτικό». Σαν άκουσε αυτά τα λόγια η  Ιστάρ παράτησε τα σχέδιαά της και γύρισε στον αδελφό της, στο θεό των Καιρών.

Ο Θεός των Καιρών κατάλαβε πως όφειλε να σταθεί να πολεμήσει ο ίδιος. Έτσι, ο θεός των Καιρών ζώνεται τα άρματά του και η μεγάλη αναμέτρηση αρχίζει. Στην πρώτη κιόλας μάχη ο Θεός των Καιρών νικιέται από τον δυνατότερο Ουλλικούμμι. Τότε ζητά τη συμβουλή του Έα, του θεού της Σοφίας κι εκείνος με τη σειρά του απευθύνεται στους παλαιότερους θεούς και τους ζητά να του δώσουν το τεράστιο χάλκινο μαχαίρι με το οποίο χώρισαν τον ουρανό από τη γη, για να κόψει τα πόδια του Ουλλικούμμι. Και αφού ο Έα καταφέρνει τελικά και κόβει τα πόδια του γίγαντα, η δύναμή του τελικά περιορίζεται. Τώρα όλοι οι θεοί μαζί επιτίθενται στον Ουλλικούμμι, ο δε  Θεός των Καιρών τον καταδιώκει με το άρμα και τον συντρίβει με τους κεραυνούς του.